Mordownia

Wiele Cieni obserwujących ten pojedynek miało już szansę zobaczyć poprzednie starcia Liderów z Pretendentami. Jednak tylko najstarsi spośród nieumarłych pamiętają walkę, w którą wtrącali się też inni. Co ciekawe, obecna sytuacja była bezprecedensowa - nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by zmienił się Motyl a walki zwolenników starego i nowego ładu trwały nadal. No ale jak to mówią, zawsze musi być ten pierwszy raz. Pojedynek ten zresztą nie potrwa zbyt długo, wszak jeden Mephisto ma przeciwko sobie Biesa, Nocnicę i Marę-Zgniliznę. Choć kto wie, czy szaleństwo nieumarłego w worku nie da mu przewagi, ale o tym za chwilę.
I tak oto Pretendentka z krwią spływającą z twarzy oderwała się w końcu od wyssanego truchła poprzednika. Czy komukolwiek w tej chwili przyszło kwestionować jej zwycięstwo, skoro chwilę wcześniej każdy miał szansę ujrzeć jej siłę. Póki co nowy przywódca stał jedynie w miejscu i wpatrywał się we własne dłonie, które drżały lekko. Potem postąpiła chwiejnie kilka kroków by opaść na kolano i pozostać w tej pozie. Czyżby aż tak upoiła się awansem? Ciężko powiedzieć - w każdym razie, było z nią coś nie w porządku.
Wracając do trwającego starcia trójki z osamotnionym Mephisto - akcja nabrała rozpędu, bo po zlikwidowaniu wiernej poprzedniemu Motylowi każdy z trio mógł skupić się na Biesie. Zaczynając jednak od poczynań Mephisto - cięcie się i wezwanie kolejnej plagi robaków było jak najlepszym posunięciem. Olbrzymia chmara pomknęła w kierunku Taulgryma i spółki. Szkoda tylko, że owady już gryzące tłustego Biesa zostały odwołane i czekały na przybycie reszty, kręcąc się wokół przeciwników. Ci jednak nie zamierzali czekać grzecznie aż zostaną pocięci na kawałeczki i podjęli własne akcje.
Taulgrym postanowił przede wszystkim uwolnić się z włosów-macek i odpędzić od robactwa. A skoro te małe upierdliwe istoty same od niego odleciały, Muszy Baron mógł w spokoju ciąć się i przywołać własne stadko, by stawiło czoła potworkom Mephisto. W kategorii robaków przewaga liczebna leżała po stronie szaleńca - roje z dwóch głębokich cięć zalewały całe połacie areny, by w domyśle zamknąć przeciwników w szczelnej kopule ostrzy. Taulgrym zdołał się w końcu uwolnić z macek i ruszyć powoli w kierunku przeciwnika, ciągle osłaniając się swoimi robakami i tuszą przed ostrzami roju "Stracha na wróble".
Tymczasem Mormo zamierzała wykorzystać swoje atuty i załatwić źródło zagrożenia, zamiast przejmować się jego podwładnymi. Ruszyła więc do ataku ponownie pokonując trasę, którą przywędrowała na arenę z odsieczą swojemu sojusznikowi. Biegnąc do Mephisto musiała jednak liczyć się z falą robaków wylewających się z jego ciała. Dodając rój, który już wcześniej był obok niej, mała Nocnica miała liczne towarzystwo. Niektóre potworki zdołały nawet wylądować na jej ciele i ugryźć dość dotkliwie. Na szczęście dla niej dystans nie był długi, a robaki podzieliły się na grupy chcąc zaatakować całe trio równie dotkliwie.
Dlatego też rozpędzone pięćdziesiąt kilogramów wbiło się w Mephisto stojącego pod ścianą publiki, obalając go impetem na piasek areny. Strach na wróble nie miał tak naprawdę szans na unik - nie dość, że oponentka była szybsza, to jeszcze jego zmysły odmówiły posłuszeństwa. Co prawda nie oślepł, ale nagłe rozmazywanie się obrazu i szum w uszach to nic dobrego, prawda? Sprawcą była zapewne Zgnilizna, która również odskoczyła od truchła niedawnego kompana i cięła się ostrzem. Najwyraźniej dlatego poprzedni Motyl nie wygrał pierwszej rundy pojedynku, fundując sporej części mordowni straszliwy ból głowy. Teraz zaś jej ofiarą padł Mephisto, cięty szponami Mormo. Czyżby nadszedł koniec drugiego życia Biesa?
Nie niepokojone przez nikogo truchło przemierzało arenę krok za krokiem, a każdy kolejny był stawiany sprężyściej i pewniej. Z każdym krokiem jego ciało zmieniało kolor - czerń przecięta bielą tam, gdzie powinny być kości. Po ranie zadanej przez Pretendentkę nie było nawet śladu, a uśmiech rozciągał się od ucha do ucha na twarzy Nocnicy. - Wygrałam, wygrałem, wygrałem! - nucił pod nosem, zbliżając się do klęczącego Motyla.
 

- Wygrałam, wygrałem, wygrałem! - nuciła pod nosem zmutowana zebra, rozpędzając się prosto w klęczącego Motyla. Na drodze zmartwychwstałego stanęła Zgnilizna, która użyła po raz trzeci swojej Magii Krwi w tym pojedynku, a tuż po tym rzuciła się na przeciwnika z pięściami. O dziwo, tajemnicza Nocnica nic nie robiła sobie z faktu, że jej percepcję diabli wzięli i walczyła z Marą jak równy z równym, a z każdym ciosem powolutku powiększała swoją przewagę. Czy trzeba wspominać, że ich ruchy były cholernie szybkie? Przełom nastąpił w chwili, gdy Domino (wszak czerń i biel) złapał dłonie Zgnilizny i zmiażdżył je w uścisku przy akompaniamencie pękających kości i zerwanych ścięgien. Dwa ciosy później Mara była wbita w ziemię i nie zgłaszała chęci do rewanżu, a Domino mógł w spokoju zająć się Motylem.
Ale na arenie miejsce miał jeszcze jeden pełen pasji pojedynek, na który warto byłoby zwrócić uwagę, tym bardziej, że chylił się już ku końcowi. Drobna Nocnica stająca w szranki z Biesem-strachem na wróble. Pomimo ran Mormo zdołała wyciągnąć księżycowe ostrze i ciąć nim tułów Mephisto. W tym samym czasie nieumarły chciał złapać oponentkę za nogę i zabrać ją ze sobą do grobu - drugą dłonią szykował już cięcie przywołujące kolejną chmarę robactwa. Niestety jego plan nie wypalił przez problemy z percepcją wywołane mocą Zgnilizny oraz zręczniejszą od niego Mormo.
Efektem naruszenia blizn księżycowym obsydianem był totalny chaos, który objął we władanie wszystkie robaki rannego Biesa. Owady oddalone od swojego pana rzuciły się w szale na siebie, tnąc jedna drugą. Te latające bliżej Mephisto, albo uwolnione przez niego tuż przed chwilą - zamiast pogonić za zabandażowaną Nocnicą, rzuciły się na swego niedoszłego żywiciela. Ich ilość i możliwości pokazały w pełni siłę destrukcji, rozcinając Stracha na wróble z przerażającą szybkością. I w ten właśnie sposób Mephisto zakończył drugie życie - na szczęście dla niego nie czuł z tego zbyt wiele.
Tymczasem Mormo ewakuowała się ze strefy rażenia jak najszybciej tylko mogła. Gdyby nie furia, w jaką wpadły okoliczne robaki zapewne padłaby martwa po przebiegnięciu kilku kroków. Na szczęście dla niej owady były zajęte sobą, a ona pomimo krwawiących ran zdołała dobiec do kolumny, która oznaczała jej bezpieczna przystań. Po sprincie nogi się pod nią ugięły i drobna Nocnica upadła na ziemię ze zmęczenia i obrażeń. Najważniejsze dla niej i tak powinno być to, że żyła, w przeciwieństwie do swego rywala.
A co ciekawego zdołał zrobić podczas całego tego zamieszania Taulgrym? Cóż, z jego tuszą nie mógł pośpieszyć na ratunek Mormo (która, jak się okazało, wcale go nie potrzebowała). Przywołał kolejną falę robaków, która pomogła mu zauważyć zamieszanie za swoimi plecami. Szybka zmiana celu i ruszenie z odsieczą w kierunku Motyla. Tup tup. Dystans do pokonania był jeszcze większy, ale Muszy Baron cierpliwie kroczył przed siebie, a wcześniejsza przeszkoda w postaci owadów Mephisto przestała stanowić problem. Tup tup. Niestety, masa Biesa w tej chwili okazała się największą słabością - olbrzym mógł jedynie obserwować, jak "jego" Zgnilizna stawia czoła powstałemu z martwych i przegrywa starcie. Za wolno. Jak pogrobowiec zbliża się do próbującego stanąć na nogi Motyla. Za daleko. Ale trzeba patrzeć na plusy - Taulgrym oglądał ostatnie chwile przedstawienia na arenie z pierwszego rzędu; tylko on i tragiczny duet. Bzz. No i robaki.
Pretendentka dźwignęła się do pionu i próbowała sięgnąć za swoją broń. Ledwo zdążyła chwycić za miecz kiedy uderzenie Zgnilizny wyrwało jej oręż z dłoni. A nie, przepraszam. Miecz poleciał w górą wraz z zaciśniętymi na rękojeści palcami. Krew z kikuta trysnęła na piasek. I to jakby ożywiło Nocnice, bo kolejnego ciosu zdołała uniknąć o włos. Podobnie jak kilka kolejnych. Wracała do formy czy tylko miała szczęście? Spróbowała odskoczyć od przeciwnika i ustawić się do niego lekko bokiem tak, by cała ręka - ta dzierżąca sztylet, mogła w spokoju naciąć jej skórę i wyrównać szanse. I prawie jej się udało. Prawie - bo aktywowała magię krwi, ale nie zdążyła uchylić się przed następnym ciosem. Pięść biało-czarnej Nocnicy trafiła bark, miażdżąc kości i odrywając całą kończynę od tułowia. Motyl obrócił się niczym baletnica, ale zdążył przy tym wyprowadzić wysokie cięcie sztyletem, oddzielając nim szczękę Zgnilizny od jego żuchwy. Nie było czasu na zbieranie zębów z ziemi, kolejne ataki zderzały się ze sobą. Oko za oko? A czemu by nie kolano za żebra? Obojczyk za kość biodrową? Z każdą sekundą przewaga Motyla rosła - regenerował utracone i uszkodzone części coraz szybciej, a jego przeciwnik nie miał takiego wsparcia. Zwieńczeniem walki było zmiażdżenie czaszki podwójnie zmartwychwstałego.
I już, po wszystkim.
- Ktoś jeszcze?! - jej głos poniósł się po sali. Nikt nie śpieszył się z podjęciem wyzwania.
Zachowanie publiczności było bardzo różne - zależne w dużej mierze od rasy i funkcji sprawowanej do tej pory. Biesy najczęściej wzruszyły ramionami i wychodzili już z Mordowni. Najwierniejsi sojusznicy poprzedniego władcy odeszli jeszcze prędzej od nich i pozostało im liczyć na anonimowość w głębi tuneli. Mięso dostosowało się do zachowania swoich panów. Niektóre Cienie kiwały głowami z podziwu dla umiejętności nowego lidera. Wszak grupa mniej lub bardziej wiernych popleczników zawsze się znajdzie.
- Opatrzcie ich i zabierzcie do Kaplicy. - wskazała ręką na Mormo i Taulgryma. Nie czekała, by zobaczyć, czy jej rozkaz zostanie wykonany.  - Też powinieneś się tam zjawić. - powiedziała do ostatniej żywej Zgnilizny. Motyl zatrzymał się tuż przed wyjściem i spojrzał raz jeszcze na arenę. - Sprzątnijcie mi to stąd. - po czym zniknęła w mroku korytarza.