Mordownia

Umiejscowiona głęboko w podziemiach arena na planie koła, służąca nie tylko do walki na śmierć i życie, ale też za miejsce dla przyjacielskich sparingów. Na ile przyjacielskie mogą być relacje wśród Cieni to już inna sprawa. Od centrum mordowni do jej ścian jest blisko dwieście metrów, więc miejsca starczy wielu osobom... No, Istotom. Wyjątkiem jest chwila, gdy jeden z nieumarłych wyzywa Obsydianowego Motyla na walkę o pozycję lidera. Wtedy to miejsca widowni - wykute w kamieniu ławy - zajmują ciekawe przedstawienia Cienie, których chwila na pokazanie swojej siły jeszcze nie nadeszła.
Jedynym źródłem światła w tym miejscu są pochodnie powbijane w kolumny podtrzymujące strop mordowni. Walka w całkowitych ciemnościach nie odpowiada nawet Dzieciom Cienia, a oglądanie pojedynku przywódcy z pretendentem całkowicie traci sens. Same podpory są ciosane z litej skały i są na tyle grube, by żadna Nocnica używająca mocy przypadkiem jej nie zniszczyła, naruszając tym samym strukturę całej mordowni. Miejsce te służyło nieumarłym od wieków, a kamienna, w miarę równa posadzka poiła się krwią niemożliwą do zliczenia ilość razy.

---

Pochodnie płonęły czerwienią i żółcią, przecinając mroki Katakumb. Sala powoli wypełniała się kolejnymi Cieniami - na kamiennych ławach siedziały Mary, Nocnice oraz Biesy. Każda rasa trzymała się swoich pobratymców, zostawiając nieco wolnej przestrzeni pomiędzy grupami. Jedynie gdzieniegdzie można było wypatrzeć pojedyncze Mięso, które jakimś trafem zawędrowało do Mordowni. Czyżby niektórzy nieumarli przyprowadzili swoich pupilków? Na to wyglądało. Arena była jeszcze pusta, choć już za chwilę powinni zjawić się na niej Motyl oraz jego przeciwnik. Nerwowe szepty, zakładanie wyniku pojedynku, oraz zwykłe "przyjacielskie" rozmowy pomiędzy Cieniami odbijały się echem w podziemiach.
Póki co widoczna była tylko jedna zgnilizna, opierająca się spokojnie o jeden z kamiennych filarów podtrzymujących strop sali. Nocnica ta nie miała żadnego problemu z faktem, że już za chwilę może być martwy. Zupełnie jakby z góry wiedział, że nic, co się wydarzy nie zdoła mu zagrozić. Co się zaś tyczy jego dwóch kompanów - nigdzie nie było ich widać, podobnie zresztą jak Lidera i pretendenta do tego tytułu. W końcu jednak się zjawią, muszą. Rozwiązywanie sporów między sobą za pomocą przemocy, najlepiej z dala od innych - takie zachowanie zrozumie każdy Cień, ale nie w przypadku walki o tytuł Obsydianowego Motyla.
Widowisko ma być pokazem siły przywódcy, nie ważne, kto wygra pojedynek. Dotychczasowy przywódca znany był ze swojej mocy zdolnej zniszczyć wolę życia każdej istoty. Rządził podziemną społecznością od wielu lat, pokonując kolejnych śmiałków. A co ciekawe, ten pretendent był ponoć Nocnicą. I to kobietą. Nieumarli mieli głęboko w dupie płeć, ale nikt nie pamiętał, by Cieniami władał ktoś nie będący Marą. Mięso nie miało na to szans, Biesy miały własne sprawy, a żądze Nocnic były skutecznie tłamszone przez Mary. Czyżby nadszedł czas poważnych zmian?
O ile tylko nieumarła poradzi sobie w pojedynku z czwórką przeciwników w pojedynkę.

Kimże mogła być ta uśmiechnięta jako jedyna postać pośród Dzieci Cieni, jak nie Rayem? Mimo niekorzystnego miejsca pozostawał zadowolony. Cóż, był to pierwszy raz, gdy pod jego obecność w Katakumbach miała odbyć się walka o władzę. Nie spodziewał się, że tak wiele nieumarłych i tak szybko zbierze się na Mordowni. Wzrost również nie pomagał czarnowłosemu w dostrzeżeniu co się dzieje, ale jakoś dostrzegał, że arena jest wciąż pusta. Dało się to też wywnioskować po spokoju widowni. No, względnym spokoju, gdyż Biesy nie potrafiły pozostawać cicho. Rayowi to nie przeszkadzało. Te jęki, te krzyki, te wrzaski były dla niego niczym wspaniała symfonia. Biesy - skazani na pokutę za swe grzechy poprzez wieczne cierpienie i rozkład. Vaath, Ojcze Niemiłosierny, niech po wsze czasy w katordze wspominają swe grzechy. Krótkie dwa zdania wypowiedziane w myślach zupełnie odruchowo i błyskawicznie - niczym formułka, mantra, którą należy powtarzać. Słuchał tego wszystkiego z zadowoleniem, a może nawet radością i podekscytowaniem. Plan był... zuchwały. To dało się od razu zrozumieć. Trójka zwyczajnych Cieni naprzeciw jednym z najważniejszych osób w Katakumbach. Różnica władzy, siły, doświadczenia, wiedzy i możliwości. Mimo wszystko i tak chcieli spróbować, bo nowa Nocnica, która wyzwała Obsydianowego Motyla brzmiała zachęcająco, by zaryzykować.
Czas mijał, a on dalej nie widział swoich "współpracowników". Zręczność, szybkość i niewielkie wymiary ułatwiały przeciskanie się w tłumie, więc postanowił przejść się między rzędami, aby poszukać znajomych twarzy. No, przynajmniej jednej, bo druga powinna być ukryta pod bandażami. O ile u Biesów było to jakoś uzasadnione, gdyż były niezmiernie szpetne, o tyle u Nocnic... te zazwyczaj piękniały po śmierci jako człowiek. Nie była to sprawa Raya, chociaż kusiło go, by zapytać.
I wtedy nagle zauważył tę niziutką, chociaż tak naprawdę niewiele niższą od niego istotę. W jego przypadku ratowała go nieco normalniejsza waga, a przynajmniej na to wyglądało w porównaniu sylwetek. Nie wiedział czy go zauważyła, chociaż wątpił - tłum był spory i na tłumie nikt się nie skupiał, gdyż istotna była arena. Podszedł do niej na tyle swobodnie, na ile mu się to udało. Zależało mu, by znaleźć się blisko, bo ważny był moment dogadania momentu rozpoczęcia akcji. Tylko w trójkę mieli jakiekolwiek szanse. Grzeszna Para ma wobec mnie plany. Jestem ich Odkupicielem, nie przyjdzie mi tutaj dziś umrzeć. Te słowa zdawały się dodawać nieco otuchy Rayowi, który wciąż borykał się z myślą, że rzuca się z motyką na słońce. Nie bał się ponownej śmierci - co to to nie. On obawiał się zmarnowała swojej szansy jako Odkupiciel. Był przerażony do samej duszy, gdy pomyślał, że mógłby zawieść Vaatha. Vithra zapewne byłaby zadowolona - w końcu to ona żywiła się ludzkim grzechem i sprowadzała go na nich.
- Czemu ukrywasz twarz w bandażach? Nie widzę jaką masz minę, a może również nosisz uśmiech na ustach. - odezwał się bez żadnego skrępowania w stronę Nocnicy, którą znał stosunkowo krótko. Nawet jak na standardy egzystencji śmiertelników. Co istotne - Ray naturalnie pozostawał uśmiechnięty w podejrzany, nieco cwaniacki sposób. Jakby właśnie wpadł na doskonały plan zemsty i był z siebie zadowolony oraz lekko rozbawiony. Tak mniej-więcej dało się opisać tę minę.
I tyle się odezwał w tym momencie. Nie chciał na głos nic mówić, ani nawet za bardzo myśleć, bo podejrzany wygląd mógłby wzbudzić zainteresowanie Mar, a te potrafiły grzebać w umyśle. Oprócz tego, że Ray nienawidził szperania w głowie, to obawiał się, iż postronni mogliby dowiedzieć się o planie, a to niemalże zerowało ich szanse na sukces.

Kamiru nie czerpał najmniejszej przyjemności z przebywania w tym co raz to bardziej zatłoczonym miejscu. Sam zjawił się tu dość wcześnie, zajmując jedną z kamiennych ław umieszczonych blisko jednego z kilku wyjść z Mordowni, a w dodatku znajdującego się w sferze Mar. Dzięki temu mógł w spokoju obserwować rozwój wypadków, samemu nie będąc niepokojonym przez Nocnice, Mięso czy Biesy. Widzący którzy narodzili się na nowo szanowali swoją prywatność - albo też wstrzymywali się przed uczynieniem z tego miejsca krwawej łaźni. Jednak prawo i obowiązek oglądania walki kolejnego pretendenta okazały się za silne dla prywatnych animozji pomiędzy najsilniejszymi Marami, a pozostałe nie chciały wychylać się przed szereg.
Kamiru zaś rozsiadł się na tyle wygodnie, na ile jest to możliwe na kamiennej ławie i obserwował. Zgnilizna kryła się pewnie gdzieś w tunelach, czekając na dobry moment do pojawienia się na scenie i określenia swojego miejsca w walce. Pretendent i Motyl pojawią się pewnie niemal w tym samym momencie. Czekający na arenie nieumarły chciał chyba od samego początku pokazać, po której stronie stoi. W razie gdyby sprawy przybrały niebezpieczny obrót, pozostawał tunel prowadzący w bezpieczniejsze (wszak w Katakumbach nie ma azylów) miejsce.  

Mordownia zapełniła się już publicznością, a teraz zaczynało się przedstawienie. Początkowo nic nie zwiastowało przejścia z oczekiwania do akcji, jedynie Cienie dysponujący najlepszym słuchem zdołały wychwycić pośród szmerów kroki. Stawiane z niezwykłą delikatnością i swobodą. Kilku nieumarłych siedzących najbliżej źródła dźwięku wróciło do przerwanych rozmów, nie zaprzątając sobie głowy drobną istotą wyłaniającą się z tunelu. Białowłosa kobieta z miejsca otrzymała łatkę spóźnialskiej. Nie kojarzyli jej z żadną koterią, uznali więc, że to żółtodziób który spóźnił się na uroczystość. Zamiast jednak skierować się ku ostatnim wolnym miejscom, bo gdzie indziej mogła udać się obserwatorka widowiska? Ano prosto na arenę, kładąc kres szeptom na co raz szerszą skalę, w miarę jak zbliżała się do środka Mordowni, w końcu uciszając całą salę. Tysiące czujnych i kilka set nieco mniej skupionych, bo należących do Biesów spojrzeń taksowało ją od stóp do głów. Ubiór, ekwipunek, postawę, każdą potencjalną słabość, jakby płeć i rasa nie wystarczyła. Cisza nie panowała długo - przerwał ją Zgnilizna pozdrawiający pretendentkę z szyderczym ukłonem. Jasne zaznaczenie, po czyjej stronie stoi. Kiedy już Cienie zaspokoiły spojrzenia, poczęły komentować między sobą pretendentkę. Uzbrojona w miecz i sztylet, najpewniej z księżycowego obsydianu. Stojąca pewnie jakby walka z dotychczasowym Motylem była zwykłą formalnością.
I wtedy pojawił się Motyl. Szedł wolniej od Nocnicy a, z każdym krokiem pobrzękiwał pancerz w który był odziany od stóp po szyję. Jeśli jego magia krwi zawiedzie, to stal będzie jedyną linią obrony między jego skórą, a ostrzem przeciwnika. A żaden Cień nie chciałby mieć cięcia księżycowym obsydianem na zabliźnionej już ranie. Swoją broń dzierżył w dłoni - prosty sztylet o trzydziestoprocentowym ostrzu. Służył mu wiernie przez wiele ostatnich lat, być może dzisiejsza okazja nie była ostatnią? Miał wszakże na arenie nie tylko rywala, ale też sojusznika równie cennego, co ostrze w ręku. Ale początek zawsze musiał być ten sam, tak, jak wymagało tego prawo. Jeden na jednego, żadnej pomocy. Dlatego też doświadczona Mara i spragniona władzy Nocnica stanęły naprzeciwko siebie w odległości około pięćdziesięciu metrów.
Tymczasem pozostałej dwójki Zgnilizn nigdzie nie było widać, ale walczący nie zwracali już na takie szczegóły uwagi. A może po prostu uznali, że ich pojawienie się niczego nie zmieni? Ostrza w dłoniach, skóra przygotowana do cięcia... W tym punkcie przewaga była po stronie pretendentki - była młodsza, mniej ciała zdążyła pokryć bliznami po księżycowym obsydianie. Motylowi pozostała jedynie głowa, a i ją zdobiły już gdzieniegdzie cięcia. Publika wstrzymała oddech, czy może spinała mięśnie do działania?

Pochodnie płonęły, a spośród płomieni trzaskały pojedyncze iskry. Stojący na przeciw siebie rywale skupili na sobie uwagę całej publiczności. Niektórzy szeptali do siebie, prosząc tylko sobie znane bóstwa o wygraną ich faworyta, nieliczni rozmawiali między ziomkami, obstawiając wynik. Trójka planująca wtrącenie się w przebieg uroczystości zdawała się nie mieć żadnych oporów z A cała reszta obserwowała w ciszy poczynania Motyla i Pretendentki. tylko kto taki powinien dać znak trójce na arenie do startu? Cienie nigdy nie miały sędziego na arenie, a nawet jeśli kiedyś się nim posługiwano, to kończył po jednej ze stron konfliktu. A jeśli nikt nie da sygnału i wszyscy zostaną w tym miejscu dopóki nie padną z głodu? Trochę by to zajęło, bo kto zabroniłby Marze zjeść Mięso? Poza właścicielem tego konkretnego biedaka, to co najwyżej inny wygłodniały nieumarły. W tym scenariuszu to Biesy były na uprzywilejowanej pozycji, wszak potrzeby ciała się ich nie imały.
Wracając do wydarzeń na arenie, te wreszcie nabrały tempa. Pomiędzy przeciwnikami pojawiła się nić porozumienia, bo jak na komendę oboje unieśli księżycowe ostrza, wykonując pierwsze cięcia. Pretendentka nie miała z tym najmniejszego problemu, rozcinając skórę na lewym przedramieniu. Nic się nie zmieniło w jej wyglądzie, a mrugnięcie oka później zniknęła z areny.
Obsydianowy Motyl musiał wysilić się bardziej, cięcie skóry na czaszce nie należało do szybkich ani bezpiecznych zadań, nawet z niezwykłą regeneracją jego ciała musiał uważać na każdy ruch. Ostrze przecinało kolejne centymetry skóry rozlewając za sobą krwisty szlak i wtedy Motyl zniknął.
Tuż obok miejsca w którym jeszcze przed chwilą był przywódca Cieni, teraz stała Pretendentka. Pięść miała wyprostowaną przed siebie. Przez arenę rozeszło się głuche uderzenie, a potem znacznie głośniejszy dźwięk pękającego kamienia. Jedynie osoby o najbardziej wyczulonych zmysłach mogły obserwować całą akcję i podziwiać umiejętności Nocnicy. Cała reszta towarzystwa mogła co najwyżej gapić się na nią z otwartymi ustami. Tyle, że Pretendentka jeszcze nie skończyła. Równie szybko jak poprzednio rzuciła się na Zgniliznę, który zrobił kilka uników przed cięciami młodszej rywalki. Jednak jej ostrze trafiło kilka razy - kolano, obojczyk, bok klatki piersiowej. Zanim jednak zdążyły z tych punktów wyrosnąć krwawe plamy, nie miecz, lecz sztylet dosięgnął ostatecznego celu, przebijając się przez kości czaszki do mózgu i wycofać się dzieląc twarz martwego już poplecznika na pół. Całość trwało nie więcej, niż parę sekund.
Zgnilizna wyeliminowana, Motyl jednym uderzeniem wbity w ścianę, a Pretendentka nie miała nawet zadyszki. Tyle tylko, że jej Magia Krwii za chwilę zgaśnie, a lider Cieni wygrzebuje się już ze swego lokum - regeneracja robiła swoje.
A jakby wrażeń było mało, to na arenie zawitały pozostałe Zgnilizny, zajmujące pozycje według swoich preferencji. Nocnica po stronie Motyla oraz Mara po stronie Pretendentki. Ten drugi mariaż był bardzo nietypowy, zakrwawiający nawet o podstęp władcy nieumarłych.
Co na to wszystko publika?

Walka o pozycję lidera trwała dalej. Przez ponad minutę (o ile ktokolwiek by to liczył) obie strony patrzyły jedynie na siebie, na nowo oceniając swoje siły i trwałość aliansów. Po zjawiskowych posunięciach Pretendentki przyszedł czas na kontrofensywę ze strony obecnego Motyla i jego świty złożonej już z tylko jednego Cienia. Czy spodziewał się zdrady ze strony Mary? Całkiem możliwe, bo nijak nie dawał po sobie poznać zaskoczenia z takiego obrotu sytuacji. Zamiast tego dokończył rozpoczęte wcześniej cięcie i tym razem nikt go nie zatrzymał. Ostrze wgłębiło się w skórę i zaskrobało po czaszce. Nawet niezwykła regeneracja była bezsilna wobec ran zadanych księżycowym obsydianem, obfite krwawienie nie zdziwiło więc nikogo.
Ale zanim o reperkusjach tej konkretnej Magii Krwi, warto zwrócić uwagę na pozostałych gladiatorów. Wszak żaden z nich nie czekał na  Mara sprzyjająca Pretendentce cięła się po klatce piersiowej... I nic się nie stało, a przynajmniej nic, co zostałoby zauważone. Wiadomo jednak jak to jest z mocami Mar - nie muszą być efektowne, grunt, że są efektywne. Przechodząc do Nocnicy wiernej liderowi, ona (a właściwie on) także sięgnął po ostrze i ozdobił swoje udo cięciem. W jego przypadku moc była znacznie bardziej widowiskowa - jego włosy na głowie wydłużyły się, utworzyły kilka macek i pomknęły w kierunku Pretendentki. Wyglądało to niczym włochate macki ośmiornicy nastroszone kolcami. Nocnica aspirująca do miana przywódczyni Cieni uniknęła bez problemu pierwszej, sparowała mieczem drugą, odbiła się od trzeciej, ale czwarta i piąta miały ją wbić w ziemię, kiedy cała akcja zamarła.
Wracając do Motyla, bo to przez niego Pretendentka nie skończyła jako krwisty naleśnik (jeszcze nie) - w końcu dane mu było pokazać pełnię swej mocy. Nawet jeśli zamierzał ją skupić i zniszczyć jedynie dwie Nocnice, to każdy w pobliżu, włącznie z nim samym, dostał metafizyczną paczką szpilek w mózg. I oczodoły. Przeciwnicy, sojusznik oraz spora liczba najbliżej siedzących (jak i stojących) Cieni, którym trafiły się takie, a nie inne miejscówki. Na czas działania Magii Krwi obie strony zostały "zamrożone" wraz z częścią widowni. Tylko na jak długo?
Co do sytuacji na trybunach - publiczność znajdująca się najbliżej Motyla (mniej więcej 200 istot) czuje potężny, rozsadzający wręcz czaszkę ból. Tylko jak do tego doszło? Cóż, nawet drobne nacięcie starej blizny skutkuje wyrwaniem się mocy spod kontroli, a w przypadku kogoś tak potężnego skutki są równie mocno odczuwalne. Jak lider mógł zapomnieć o czymś tak oczywistym? To całkiem dobre pytanie... A krew kapiąca z piersi Mary może być całkiem niezłym wyjaśnieniem. Oczywiście gdyby ktokolwiek z najbliższych obserwatorów miał tylko możliwość zignorowania tych katuszy. Na przykład ktoś, kto nie czuje już nawet robaków wiercących na wskroś jego własne ciało.  

Kiedy gladiatorzy stali w miejscach sparaliżowani bólem - a do rytmu ich wrzasków akompaniowała część widowni - z tłumu pojawił się osobnik pragnący działać. Chciałoby się zakrzyknąć, że wreszcie! I dlaczego tak długo kazał na siebie czekać nasz nadgniły bohater?! Choć po krótkim spojrzeniu na jego tuszę... Cóż, można zrozumieć pewną powolność i ślamazarność. Ale w końcu podjął inicjatywę i to się chwali! Co prawda ruszył do ataku w chwili, gdy nie mógł liczyć na wsparcie żadnego ze swoich kompanów. Obie Nocnice cierpiały bowiem dalej w chwili, gdy Taulgrym ciął się księżycowym obsydianem. Chwilę później mniejsze dzieci wyleciały z opasłego cielska i pomknęły w kierunku Motyla. Podobnie zresztą postąpił ich większy ojciec, choć znacznie wolniej.  Wylądował na arenie i skierował się ku drugiej nieruchomej ofierze. Hak z coraz większym świstem przecinał powietrze, stopniowo nabierając prędkości i morderczego potencjału. Cel był prosty - rozszarpać gardło i zakończyć żywot kolejnej Zgnilizny, tworząc tym samym dwa wolne miejsca pracy. Tylko kogo widział w roli partnera? Mormo? Ray'a? Wybór i tak nie będzie należał do niego. O ile którekolwiek z trójki rebeliantów przeżyje, o potencjalnym awansie nawet nie marząc. No i był jeszcze Mephisto póki co przyglądający się wydarzeniom...
Ale wracając do poczynań Muszego Barona. Świst kolejnych wymachów łańcucha ginął w krzykach bólu. A kiedy w końcu hak pomknął przed siebie, towarzyszyła mu cisza. Magia Krwi Motyla przestała działać. Ostrze Taulgryma minęło Zgniliznę o zaledwie parę centymetrów, ale to wystarczyło, by szybka egzekucja przerodziła się w dłuższy konflikt. Ot, złośliwość istot nieumarłych.
Co jednak działo się z pozostałymi, gdy czas wyzwolił ich z okowów bólu? Zaczynając od trybun - większość Cieni odetchnęła z ulgą, co poniektórzy stracili przytomność - chociażby towarzysz Mormo - nikt jednak nie kwapił się dobrać do ich własności. Wydarzenia na arenie były ciekawsze.  
Motyl chciałby odpocząć. Cała walka szła niezbyt po jego myśli, a teraz jeszcze zamiast skupić się na poczynaniach Pretendentki, musiał uciekać przed chmarą robactwa. Na jego korzyść przemawiał fakt, że był szybszy i posiadał prężnie działającą regenerację. Atutem owadów był dystans, na który zdołały się zbliżyć zanim ich cel zaczął uciekać. Ich liczba także ułatwiała ciągłe dręczenie przywódcy Cieni.
Pretendentka po raz kolejny wyciągnęła ostrze, by wyzwolić swoje moce, ale potrzebowała chwili, by dojść do siebie po Magi Krwi Motyla. Kiedy jednak się jej to udało, ponownie zmieniła się w rozmazaną smugę nacierającą na obecnego lidera Cieni.
Wracając do Taulgryma i jego oponenta - Zgnilizna uniknęła ataku, a teraz cięła się i ponownie przywołała do walki macki z włosów. Sztuk cztery, gotowe siekać, ciąć i miażdżyć maluczkiego, który wtrącił się pomiędzy spór gigantów. Przewaga w sile czy szybkości była aż nadto widoczna, więc pewnie po pierwszym ataku będzie już po wszystkim. Chyba, że ktoś pomoże nieumarłemu kaznodziei, albo on sam zaskoczy wszystkich nowym planem.
Tymczasem Zgnilizna wspierająca Pretendentkę chwyciła za ostrze, ale zamiast użyć mocy, puściła się pędem w stronę Nocnicy z Mackami.     

Oj działo się! Po krótkiej przerwie fundowanej przez nieziemski ból głowy wydarzenia w mordowni nabrały szybszego biegu by coraz to płynniej zmierzać do finału. A ten mógł wyglądać w tylko jeden sposób - zniszczeniem jednej strony. Jakby sama walka Motyla, Zgnilizn i Pretendentki nie wystarczyła, to na arenie zjawiły się jeszcze osoby trzecie, nieproszone, ale jakże pożądane dla podniesienia stawki. Nie chodziło już tylko o to, kto będzie przywódcą Cieni, ale też od razu rozwiąże się kwestia wakatów na funkcję Zgnilizn. Bo przecież każdy chciałby mieć ropiejącą dziurę zamiast serca, ne? Przechodząc jednak do samych wydarzeń, warto zwrócić uwagę na największego i najcięższego zarazem bohatera Mordowni.
Ojczulek jako pierwszy wyrwał się przed szereg pośród publiki i teraz przyszło mu za to zapłacić. Może dla równowagi niedługo otrzyma też nagrodę za swą śmiałość? Któż to wie. Stojąc naprzeciw mackom Nocnicy nie zląkł się, ani też nie próbował uciekać. Bies dobrze znał swoją tuszę i płynące z niej ograniczenia... Ale równie dobrze zdawał sobie sprawę z przewagi, jaką dawała mu warstwa sadła. I choć z planu użycia ponownie haka nic nie wyszło - dystans między Taulgrymem a mackami był zbyt mały, a twory Nocnicy za szybkie, tak już drugi pomysł wyszedł znacznie lepiej. Nabrzmiały bies całą swą masą spróbował przygwoździć włosy do ziemi i unieruchomić tym samym przeciwnika. Zanim zdołał to zrobić oberwał kilka razy po ciele, ale ataki te przypominały raczej lekkie smagnięcia biczem, niż uderzenia ostrych maczug. Wytrzymałość grubasa musiała podziałać na nerwy Zgniliźnie, która już szykowała się do następnego cięcia i najpewniej kolejne twory z włosów przebiłby Taulgryma, gdyby nie pojawienie się Mormo.
Ta młoda Nocnica przebiegła w końcu przez publikę, wylądowała na arenie i popędziła ratować swojego sojusznika. Kilka metrów przed pojedynkującą się parą wyskoczyła w powietrze i rozcapierzonymi szponami wylądowała na Zgniliźnie, wczepiając się w nią pazurami i orząc po twarzy. Zapewne jej ryzykowne zagranie również poszłoby na marne, bo regeneracja przeciwnika była naprawdę zdumiewająca. Rozorana skóra zwisała w płatach, by mignięcie oka później zamiast krwi i mięsa widać było nową, czystą skórę.
I w tej właśnie chwili Zgnilizna-Mara przecięła szyję swojego niedawnego kompana sztyletem z obsydianu. Zanim jednak magia krwi zdążyła zadziałać, ostrze zakończyło już swój lot. Odcięta głowa potoczyła się po arenie, a Mormo odskoczyła od truchła, dysząc ze zmęczenia. Zdawałoby się, że to już koniec problemów dwójki przyjaciół, gdyby nie fakt, że kiedy Mormo i Mara zajmowały się Zgnilizną, Taulgrym dalej walczył z mackami owijającymi się wokół jego ciała... I robakami kąsającymi odsłonięte fragmenty. Co jak co, ale nawet w tej sytuacji Ojczulek wiedział, że to nie jego lokatorzy nagle zgłodnieli, tylko inny Bies zechciał mu dokopać. Niestety, otoczony włosami nie mógł skorzystać z pomocy własnych braci. Na szczęście sadło i wytrzymałość pozwalały zakładać, że rany póki co nie będą zbyt poważne. Ba, nawet nie bolało! No, może trochę szczypało. Inna sprawa, że spora chmara robactwa już zmierzała w kierunku Mormo i Zgnilizny-Mary, więc już za chwilę i ta dwójka odczuje siłę drugiego Biesa bawiącego się w politykę.
Dlaczego Mephisto postąpił w ten sposób? Co go podkusiło by stanąć po stronie Motyla? Tylko jego własny oszalały umysł może odpowiedzieć na te pytanie. Jego robaki odciągnęły skutecznie owady Taulgryma od obecnego Motyla, i trochę mniej skutecznie poradziły sobie z pokąsaniem samego Muszego Barona. A zaraz zajmą się samą Zgnilizną. A że tuz obok stała Mormo, to pewnie i nią samą. No ale nie można mieć wszystkiego. Przynajmniej nie od razu.
Tymczasem najważniejsza para na arenie miała najbliższe spotkanie od początku walki. Pretendentka wykorzystała Magię Krwi po raz kolejny i dopadła do Motyla, po raz drugi wgniatając go w kolumnę, ale tym razem nie odstępując i płynnym ruchem pozbawiając go definitywnie głowy. Nie porzuciła jednak truchła i dorwała się do życiodajnej fontanny tryskającej z tętnicy szyjnej. Czyżby walka o pozycję Lidera była już skończona?
Ani walczący, ani publika skupiona na gladiatorach... Nikt nie zwrócił uwagi na zwłoki pierwszej poległej Zgnilizny, które nieudolnie próbowały powstać na własne nogi. I twarz uprzednio rozcięta na dwoje znowu stanowiła całość.